یک نوع موثر و نسبتا جدید از درمان دیابت شامل داروهایی است که هورمونی به نام پپتید شبه گلوکاگون ۱(GLP-۱) را شبیه‌سازی می‌کنند که ترشح انسولین را مدیریت می‌کند و اشتها را کاهش می‌دهد.
این هورمون در داروهای مورد تایید سازمان غذا و دارو مانند اوزمپیک(Ozempic)و مونجارو(Mounjaro) وجود دارد که به نظر می‌رسد مزیت اضافی کاهش وزن را نیز به همراه دارند. این داروها معمولا به صورت هفتگی تجویز می‌شوند، در حالی که تزریق انسولین روزانه باید انجام شود. در هر صورت، این تزریق مداوم می‌تواند برای بیماران بسیار آزاردهنده باشد و این مشکلی است که محققان دانشگاه استنفورد در حال مقابله با آن هستند.
اریک آپل(Eric Appel)، محقق اصلی این مطالعه، می‌گوید: تبعیت از درمان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها در مدیریت دیابت نوع ۲ است. نیاز به تنها سه واکسن در سال باعث می‌شود افراد مبتلا به دیابت یا چاقی به رژیم دارویی خود پایبند باشند.
برای دستیابی به این هدف، محققان هیدروژلی ساختند که می‌تواند از مولکول‌های پپتید شبه گلوکاگون ۱ پر شود و سپس به زیر پوست تزریق شود. پس از آن، به آرامی حل می‌شود و داروها را در دوز مناسب برای مدت زمان طولانی آزاد می‌کند.
دانشمندان این هیدروژل را طوری طراحی کردند که به اندازه کافی مایع باشد که بتوان با استفاده از سرنگ‌های معمولی آن را تزریق کرد، اما به اندازه‌ای پایدار باشد که چندین ماه دوام بیاورد و این انبار دارویی به اندازه‌ای کوچک باشد که باعث ناراحتی در بیمار نشود.
در آزمایش‌هایی که روی موش‌های مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد، تزریق هیدروژل حاوی دارو هر ۴۲ روز یک‌بار منجر به مدیریت بهتر قند خون و وزن نسبت به تزریق روزانه داروهای معمولی شد.
به گفته این تیم، این برنامه ۴۲ روزه در موش‌ها معادل چهار ماه در انسان بود.
این بازه زمانی مطابق با برنامه معمولی چکاپ بیماران انتخاب شد این بدان معناست که بیماران می‌توانند داروهای خود را به عنوان بخشی از ملاقات‌های معمول با پزشک دریافت کنند. با این حال، محققان می‌گویند که توانسته‌اند هیدروژل را طوری تنظیم کنند که داروها را در عرض چند روز یا حتی تا شش ماه آزاد کند، که این کار می‌تواند آن را به یک سیستم تحویل دارو برای طیف وسیعی از داروهای دیگر مانند داروهای ضد التهاب یا درمان‌های سرطان تبدیل کند.
دور بعدی آزمایش‌ها روی خوک‌ها انجام می‌شود، زیرا آن‌ها پوستی مشابه انسان و سیستم‌های غدد درون ریز دارند. این تیم می‌گوید آزمایش‌های انسانی احتمالا در کمتر از ۱۸ ماه تا دو سال آینده آغاز می‌شود.
این تحقیق در مجله Cell Reports Medicine منتشر شده است.
