وقتی هوا پر از اضطراب است…
این روزها اضطراب، شخصی نیست، جمعی است. نهفقط در اتاق درمان سراغ آدمها میآید، بلکه در خیابان، اخبار، شبکههای اجتماعی، حتی سکوت خانه هم هست. مغز انسان برای بقا طراحی شده، نه برای زندگی در دنیایی پر از بمباران خبر و هشدار.
به همین دلیل، حتی وقتی در اتاق امن نشستهایم، قلب میتپد و بدن عرق میکند.
راه سادهای برای خاموشکردن این آژیر دائمی نیست، اما راههایی برای کمکردن شدت صدای آن وجود دارد:
۱. تنظیم مصرف اخبار: قرار نیست همه وقایع جهان را در همان لحظه بدانیم. محدودکردن زمان مواجهه با خبرها، به مغز فرصت ترمیم میدهد.
2. ریتم بدن را جدی بگیریم: خواب منظم، نفس عمیق، و حرکتهای بدنی مثل پیادهروی به مغز میگویند: خطر فوری در کار نیست!
3. حلقه امن بسازیم: گفتوگو با آدمهایی که میفهمند و قضاوت نمیکنند، درست مثل یک «سیستم تنظیم بیرونی» عمل میکند و اضطراب را پایین میآورد.
4. ما مسئول کل جهان نیستیم. ذهن مضطرب میخواهد ما را به همه چیز وصل کند، ولی روان سالم یعنی توانایی تشخیص آنچه در کنترل ماست از آنچه نیست.
اضطراب این روزها واقعی است.
اگر کسی حس میکند بدنش بیقرار است یا خوابش به هم ریخته است، تقصیر ضعف شخصیت یا کمطاقتی نیست، بلکه واکنش طبیعی روان به شرایط غیرطبیعی است.
